De Hagar-Sarah redactie kijkt terug en vooruit: hoe maken we onze site nog actueler en aantrekkelijker?
Een van de redactieleden schreef een impressie van twee zondagmiddagen bij ‘Stap verder’. Stap Verder is een samenwerkingsproject van de Sociëteit Afrikaanse Missiën en de Stichting Pastoraal Diaconaal Centrum Bijlmermeer en het ligt in het hart van de Bijlmer.
Daar zitten we dan, om de tafel vol met lekkers, want dat hoort er ook bij. Vijf vrouwen uit drie tradities: we kennen elkaar al zo lang en zijn zo vertrouwd met elkaar, vertrouwd genoeg om door te durven vragen, maar ook om de lastige verschillen aan te gaan, te benoemen, en te gebruiken om van te leren. Voor onszelf…en voor de site. Hendrikje, de coach van buiten af, begeleidt ons, houdt ons bij de tijd en bij de les. Waar zijn we trots op, wat hebben we bereikt in die tien jaar alweer, en hoe kan het nog beter?
Een kleine greep uit de gesprekken:
Wat hebben we veel geleerd in die tien jaar! Onze visies op de traditie van de ander, én op die van onszelf zijn danig door elkaar geschud. Onze vanzelfsprekendheden, én onze verschillen hebben we opgespoord, aan het licht gebracht en we zijn nog lang niet klaar met elkaar…Een bron van kennis zijn we voor elkaar geweest en die bron stroomt nog steeds.
We leerden om wat we meemaakten, gewoon in de praktijk van alledag, thuis, op ons werk, in de samenleving, om te zetten tot materiaal waar anderen ook wat aan kunnen hebben.
Een redactielid biecht op dat zij, als zij als ‘gewone’ (let op de taal!) westerse vrouw kijkt naar haar moslimzuster mét hoofddoek, ook na al die jaren van vertrouwde gesprekken toch een gevoel krijgt van vervreemding. Dat schuurt, dat wil ze niet. En de ander wil dat ook niet: ‘je ként me toch?” Hoe komt dat, hoe zit dat? Behoedzaam tasten we af wat er achter zit.
Het heeft te maken met het fenomeen van ‘op het eerste gezicht’. We ‘weten’ op het eerste gezicht al veel van de ‘ander’: man of vrouw, oud of jong, wit of gekleurd, dat zien we, en vanzelf maken we een beeld: zij is een vrome moslima. Kleding, uiterlijk, daarmee maken we ons immers ken-baar, geven we aan waar we bij willen horen. Dat proces is alledaags en normaal. Maar dan…wie die ander is, echt, dat weten we niet. Dat komt later, als we elkaar beter leren kennen.
Wij als leden van de redactie gingen dat proces aan. We lieten ons kennen in die tien jaar!
En als geëmancipeerde vrouwen herkennen we elkaar ook in ons streven om onszelf te zijn, als vrouw, in deze moderne samenleving. Die herkenning is kostbaar, en die willen we niet kwijt.
Maar…de bedekkende kleding geeft een andere boodschap af: ik hoor bij een andere groep dan jij. Daar zit de verwarring. Lastig en leerzaam!
We doen een waarden-spel: vanuit welke kernwaarden doen we dit? En wat hebben die met onze religieuze achtergrond te maken? Het is een momentopname maar we zijn verrast hoeveel het oplevert. Hoe herkenbaar en verschillend tegelijk: wat de één Gehoorzaamheid noemt (bijvoorbeeld in het verhaal van de binding van Izaäk/het offer van Ismaël, ook hier onthult de taal een verschil) noemt de ander Vertrouwen. Hoe zit dat? Welke associaties, welke boodschappen liggen hierachter verborgen?
En dan gaan we naar buiten: om uit te waaien. En om elkaar te interviewen.
Voor de site!