Hartenkreet van redactielid Annego

Op de foto voorop Trouw van 12 januari, na de aanslagen in Parijs, zie ik een zee van blanke en  enkele lichtgetinte mannen in zwarte pakken, arm in arm, verenigd in – ja wát? Samen optrekkend tegen – ja wíe?
En, o ja, één zwarte man en éen vrouw. Beiden ook in het zwart gekleed. Ze horen er zichtbaar bij.

Ik ben aangeslagen en in verwarring. Ik zie wel de saamhorigheid, het delen van gevoelens van ontzetting (híer? bij óns? In het vrije Europa?), van woede (wat dénken ze wel!), van angst (mijn kleinkinderen!).

Maar…hoe zo, Abbas en Netanjahoe bijna naast elkaar op de eerste rij? Alles vergeven en vergeten?
En…die cartoons zíjn toch ook kwetsend?  Mag dan alles wat kan?
Nee, je mag niemand dood maken. Maar kennelijk mag je een ander wel te grazen nemen in woord en beeld. Uit naam van de vrijheid is alles geoorloofd. Voor mij is dat vrijheids-fundamentalisme.

Vergis ik mij of klopt het inderdaad dat onze westerse samenleving nog steeds blank is en mannelijk gedomineerd? En kan het dan zo zijn dat inderdaad alles wat daarvan afwijkt onzekerheid en angst oproept? Zou dat een reden zijn dat alles wat niet aan deze norm voldoet moet worden aangepast, aangepakt, verwijderd, desnoods uitgeschakeld?

Zeg dat ik me vergis en dat niet alleen de mannelijke spelregels gelden in onze strijdcultuur. Zoals die van de eerste klap is een daalder waard. Het recht van de sterkste.

Nee, dit is niet wat we willen. Het gaat niet alleen om winnen of verliezen. En we willen niet rivaliseren in geweld. Er zijn ook andere spelregels mogelijk!
Iedereen mag meedoen, en niet alleen mits ze zich aanpassen. Inhaken. Arm in arm, voor even…..

Annego, 14 januari 2015