Van de redactie: Waar maken we ons druk om?

Wat drijft ons toch? Waar maken we ons druk om?
Wij zijn onverdraagzaam. Wij kijken heus niet weg bij misstanden, bij misse daden. Daar zijn gelukkig regels en wetten voor. Maar wij verdragen het niet als mensen uitgelachen, weggehoond, weggestuurd, uitgezet, verminkt of doodgemaakt worden om wie ze zijn. Vrouw of man, jood, christen of moslim. Homo of hetero. Wij, de redactie van deze site, delen vanuit onze drie tradities de waarden die de grondslag vormen voor onze democratische, sociale en duurzame samenleving.
Onze religieuze tradities zijn voor ons de bron waaruit wij putten.

Geloven in méér!’
Dat was het motto van de interreligieuze viering op zondag 24 maart in de Kloosterkerk in Den Haag. Live utgezonden. Zodat we er allemaal bij konden zijn.
En wat was ik – eindelijk!-  weer eens trots op mijn kerk.
Dat ze het voor elkaar hadden kregen om vlak na de schandelijke gebeurtenissen na de gemeenteraadsverkiezingen zo’n waardige viering te organiseren.
Ik vierde het thuis mee, samen met vertegenwoordigers uit jodendom, islam, boedhisme, hindoeisme, uit verschillende kerken en levensbeschouwingen.

Burgemeester van Aartsen zette de toon: wij vieren dit jaar 200 jaar grondwet. Dat is het fundament voor onze democratische samenleving. Met de waarden die ons binden als mensen van alle soorten en maten: zwart en wit, vrouw en man, homo en hetero.
Wij kijken niet weg van lastige kwesties, maar wij zetten ook geen mensen weg als zondebokken.
Ook ik geloof in méér: meer recht voor ieder mensenkind. Om te kunnen leven zoals we bedoeld zijn.
Annego Hogebrink,
Alkmaar, 24 maart 2014


 

Woensdag 19 maart 2014, gemeenteraadsverkiezingen. Zoals gebruikelijk had ik samen met mijn man mijn stem uitgebracht en ’s avonds keken we geïnteresseerd naar de uitslagen. In de aanloop naar de verkiezingen had ik me al behoorlijk geërgerd aan de vijandige en ongenuanceerde uitspraken van Wilders over ‘Marokkanen’. Na de islam, de moslims en de Polen, waren zij nu blijkbaar weer het doelwit en werden zij in één pennestreek gemaakt tot  zondebokken aan alles wat er mis gaat in dit land!
Toen echter op de verkiezingsbijeenkomst van de PVV in Den Haag Wilders het publiek liet scanderen, dat zij minder Marokkanen wilden in Nederland, bekroop mij een vreemd gevoel. Een mengeling van verontwaardiging, diep gekwetst zijn en angst. Mijn Nederlandse man en drie Nederlandse zonen hebben allemaal de Marokkaanse naast de Nederlandse nationaliteit. Een nationaliteit, waar je niet voor kiest, ook niet kunt opzeggen – als je dat al zou willen -, maar gewoon op grond van geboorterecht hebt.
Gatsie wat naar! Ik dacht aan al die Marokkaanse jongens en meiden, die in dit land zijn geboren en getogen en vaak ook hun ouders en die zo weggezet worden als mensen die ongewenst zijn, alleen vanwege hun afkomst. Is dat geen haat zaaien, is dat niet strafbaar?
Gelukkig zag ik de volgende dagen uitstekende reacties van diezelfde jongeren op face-book. Ze lieten zich er niet onder krijgen. Dienden massaal klachten en zelfs aangiften in tegen Wilders. Poseerden trots als Mocro’s, met hun beide paspoorten in de hand en schreven indrukwekkende teksten, die soms ook niet verschoond waren van humor. Een foto van een Marokkaans meisje er onder uit gezakt in de heerlijke lentezon in de tuin met de tekst: ‘Ze krijgen mij hier niet weg!’ en ‘We gaan nog niet naar huis, want Mohamed VI is niet thuis!’
Ook de verontwaardigde reacties over het optreden van Wilders vanuit de politiek, maatschappelijke organisaties, kerken en vele duizenden op individuele basis van al onze medelanders deden mij heel goed. Volgens velen heeft Wilders een grens gepasseerd. En kennelijk voelen mensen in dit geweldige en gelukkig nog vrije land geen angst om dit duidelijk te laten weten!

Stella van de Wetering


 

“Wat schrokken we van Wilders en zijn ophitserij! Daags erna kwam per mail
de oproep van de Stichting Samenwonen-Samenleven om de moskee ‘op de hoek’
te bezoeken rondom het vrijdaggebed. Wij wonen in Amsterdam West, voldoende
gebedshuizen in de nabije omgeving. Samen met een collega pastor van de
Protestantse kerk stapten we in de lunchpauze op de fiets naar het
gebedshuis. Handen gedrukt, een vriendschappelijk moment uitgewisseld, onze
solidariteit benoemd. “Dit raak ons hart,” zei een van de mannen tegen mijn
collega pastor. “

Ellen Kok


 “Jammer dat ik niet aanwezig kon zijn bij het dialoogweekend in Huissen. Waarin ik vooral geïnteresseerd ben: de persoonlijke beleving, de eigenheid van een persoon, ongeacht overtuiging, geloof, afkomst… Ik laat me graag inspireren…. en daarvoor moet je goed kunnen luisteren. Ook dat is: ‘Geloven in meer’.
Vandaag kreeg ik te horen dat de islamlessen die ik elke donderdagmiddag op een basisschool geef, niet langer in het onderwijspakket blijven. De bijzondere lessen humanistisch, christelijk en islamonderwijs worden voortaan door de groepsleerkracht gegevens als ‘wereldgodsdienst’. Geen persoonlijke beleving meer, alleen kennisoverdracht… wat een gemiste kans!
Ja, ook ik geloof ook in meer, in het anders kunnen en mogen zijn…
Maar fijn, het volgend dialoogweekend is gepland op 20, 21 en 22 februari 2015 en dan ben ik erbij.
Mogen we ons laten inspireren door elkander!

Nezahat Köse

Reacties zijn gesloten.